کاروفناوری ریاضی متوسطه اول روح اله

اسارت(حضرت رقیه (س))

مرا از بر لاله ها می برند چو مرغی به دام بلا می برند تو را غرق خون ستم ساختند مرا هم به بند جفا می برند جدایم کنند از تو این دشمنان که سرهای از تن جدا می برند تو خون خدایی و این مشرکین تو را کشته نام خدا می برند اسارت که دیگر ندارد کتک مرا با زدن ها چرا می برند به اینان بگو ای پدر جان مرا چرا می زنند و کجا می برند کشیدند اینجا چو جانم به خون کجا دیگر از کربلا می برند گهم بر روی خارها می کشند گهم با سر نیزه ها می برند به طعنی جگرهای ما خون کنند به قهری دل ما ز جا می برند به اطفال پاسخ ز سیلی دهند زمانی که نام تو را می برند "مؤید" دل ما به حال آورند چو نامی ز کرببلا می برند دوایی به درد دلم کن حسین که خاک تو بهر شفا می برن :: موضوعات مرتبط: حضرت رقيه(س)

دلشوره

قافله رفته بود و من بيهوش  روي شن زارهاي تفتيده  ماه با هر ستاره اي مي گفت:  بي صدا باش!تازه خوابيده                                                         قافله رفته بود و در خوابم                                                          عطر شهر مدينه پيچيده                                                         خواب ديدم پدر ز باغ فدك                                                        سيب سرخي براي من چيده  قافله رفته بود ومن بي جان  پشت يك بوته خار خشكيده  بر وجودم سياهي صحرا  بذر ترس و هراس پاشيده                                                         قافله رفته بود و من تنها                                                         مضطرب،ناتوان ز فريادي                                                       ماه گفت:اي رقيه چيزي نيست                                                         خواب بودي ز ناقه افتادي  قافله رفته بودودلتنگي  قلب من را دوباره رنجانده  باد در گوش ماه ديدم گفت:  طفلكي باز هم كه جامانده!                                                        قافله رفته بودو تاول ها                                                        مانعي در دويدنم بودند                                                        خستگي،تشنگي،تب بالا                                                         سد راه رسيدنم بودند  قافله رفته بودو مي ديدم  مي رسد يك غريبه ازآن دور  ديدمش-سايه اي هلالي شكل-  چهره اش محو هاله ای از نور                                                        ازنفس هاي تندو بي وقفه                                                        وحشت و اضطراب حاكي بود                                                        ديدم او را زني كه تنها بود                                                        چادرش مثل عمه خاكي بود  بغض راه گلوي من را بست  گفتمش من يتيم و تنهايم  بغض زن زودتر شكست وگفت:  دخترم،مادر تو زهراي

زمزمه ی سیاهپوشی محرم

ای ناله‌ غربتت به گوشم ای بـار مصیبتت به دوشم آغــاز محــرّمت رسیده بــاید ز غمت سیه بپوشم مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان **** ایـن رخـت سیه به پیکر مـن ارث پـدر است و مـادر مـن این سینه‌ی سرخ و رخت نیلی این اشـک دو دیـده تـر مـن مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان **** داغ تـو نمی‌شود فرامـوش دل با غم تو بوَد هم آغوش در بـاغ جنـان ز مـاتم تو زهرا و علی بود سیه پوش مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان **** ای اهـل عزا محرّم آمد دیــدار هـلال ماتم آمد بـاید همگی سیه بپوشید هنگامه گریه و غم آمد مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان **** این مـاه عزاست ایهاالناس نیلی شده صورت گل یاس خون موج زند ز فرق اکبر افتد ز بدن دو دست عباس مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان دل‌ها ز شرار غم کباب است بر چرخ صدای «آب آب» است در دست سکینه جـام خـالی خجلت زده از علی رباب است مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان **** پیـراهن آسمـان سیــاه است گردون همه غرق دود آه است زهــرا بــه کنار نعش عباس زینب بــه کنــار قتلگاه است مظلوم حسین جان مظلوم حسین جان

در مدح و مصیبت حضرت مسلم

ای به شهیدان خدا پیشتاز سینه به شمشیر بلا کرده باز مسلم اسلامی و اسلام ناب کوفه شب تیره و تو آفتاب پیش قدم از شهدای حسین کرده سر و جان به فدای حسین حائر تو بر همه دارالامان زائر قبر تو امام زمان باب کرم، باب نجات همه خانه به دوش پسر فاطمه هم علی و فاطمه را نور عین هم پدر پنج شهید حسین پیش تر از لیلة میلاد تو اشک فشان بوده نبی یاد تو گفت ز ایثار و سر افرازی ات بر پسر فاطمه جانبازی ات مظهر صبر علوی، صبر تو کوفه شرف یافته از قبر تو عاشق حق، دل به تو بازد، به تو یوسف زهرا به تو نازد، به تو کوفة تو قطعه ای از کربلا تشنه ولی تشنة صهبای لا جد تو یار نبی از ابتدا عم گرامی تو شیر خدا نور دو قرص قمر فاطمه پسر عموی پسر فاطمه  همچو ابوالفضل رخت دلفروز مثل علی: عابد شب، شیر روز مرغ سحر محو نماز شبت نام حسین بن علی بر لبت نوبت تو از شهدا پیش تر غربت تو از همگان بیش تر شب مه رویت قمر کوچه ها در دل شب رهگذر کوچه ها مرغ دلت پر زده بر دارها روی تو بر دامن دیوارها خسته ز دست خود و بیگانه ها بسته به روی تو در خانه ها کوفه چه بی عار و چه بی درد بود پیرزنی بین همه مرد بود ای همه قربان دو قربانی ات دو طفل آزادة زندانی ات جز تو که ای جان جهان تن دهد دو طفل خود به دست دشمن دهد؟ ای رخت از خون جبین گشته رنگ ریخته بر فرق تو باران سنگ حیف که در دشمنی ات تاختند بی خردان قدر تو نشناختند حیف که شد غرقه به خون، پیکرت گشت جدا با لب عطشان، سرت حیف که در دل شررت ریختند حیف که آتش به سرت ریختند غربت تو در ملاء عام بود خون تو جاری ز لب بام بود از لب بام آن بدن نازنین گشت سرازیر به روی زمین طوعه کنار بدن پاک تو اشک فشان بر تن صد چاک تو فاطمه بر زخم تنت گریه کرد بر دو گل یاسمنت گریه کرد ای بدنت قرص مه آسمان بسته به پای تو عدو ریسمان رفته به هر سو بدن پاک تو کوچه به کوچه، تن صد چاک تو رشتة پیمان همه بگسیختند جسم تو بر قناره آویختند داغ تو داغ دل یک عالم است تربت تو در بغل "میثم" است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: